Durmitor, nationaal park

Eergisteren de grens met Montenergo overgestoken. Op aanwijzing van de campingbaas via een kleine pas door de bergen.

Wat is het toch een zegen dat we in west-Europa van die grenscontroles af zijn. Wat een gedoe elke keer. Niet dat ik tot nu toe mijn bagage moest laten controleren maar zelfs zonder dat; file voor de overgang, paspoort en motorpapieren laten zien, de grens over en dan alles nog een keer bij de volgende grenspost. Nee blij dat we dat niet meer hebben bij 'ons'...

En na de grens weer heerlijk vlak en glad asfalt. Een beetje zoals je vanuit belgie Nederland weer inrijdt, je weet aan de weg wanneer je de grens over bent.

En in een prachtige natuur, de weg volgde (all vanuit Bosnië-Herzegovina) de loop van de river Piva door een diep uitgesleten canyon. De weg liep redelijk hoog dus heel diep in de diepte en verte kon je een glinstering van de rivier opvangen. Tot aan de waterkrachtcentrale waarna de weg de oever van het kunstmatige meer volgde (waarbij je dus enig idee kon hebben hoe diep dat meer moest zijn).

Tot de afslag naar Zablljak, die ik, ook al zag ik het aangeven op de GPS pardoes voorbij reed. De bergen in en tijd voor alweer een 'eerste' ervaring op de motor. Tunnels (onverlicht) met haarspeldbochten (in de tunnel.!!). De eerste keren vooral bij het inrijden van de tunnel dus dat is na het eerste schrikken nog wel te overzien. Later ook gewoon midden in de tunnel. In het donker, ja, ja, weer een ervaring rijker.

Na de klim door tunnels en passen kwam de weg uit op een hoogvlakte. Na later bleek maakte ook dit deel uit van het nationale park Durmitor. Een hoogvlakte op iets van 1.500 meter boven zeeniveau. Glooiende, vooral veel gras en rots en hier en daar een huis of kleine nederzetting. Alsof ik op het dak van de Balkan reed. Of, zoals je wilt, een groene versie van een maanlandschap. Ik heb foto's gemaakt maar door het ontbreken van diepte komt de werkelijk impressie niet over het voetlicht en zie je eigenlijk niets van het beeld dat ik had. En had, en had, de weg glooide maar door en door en door. Koppie erbij houden want voordat je er erg in had miste je en bocht en kon je zo een aantal meters naar beneden kukelen. Een echt waanzinnig landschap. One of a kind en zo iets had ik dan ook nog nooit eerder gezien.

Na een pas op ruim 1.900 meter begon de afdaling, lekker slingeren richting de centrale nederzetting Zabljak. Naar het schijnt de enig permanente nederzetting binnen Europa op deze hoogte en de centrale toegang tot het nationale park Durmitor.

Het park is een waar walhalla voor bergliefhebbers. Skiën en sneeuwsporten in de winter, diverse uitgezette (berg)wandelingen, alpine bergsporten, mountainbiken, raften, canyoning en/of gewoon relaxen aan één van de vele gletsermeren. Ik heb een heel basale camping gevonden precies aan de rand van dit park en de afgelopen dagen heerlijk de nodige (stevige) (berg)wandelingen gemaakt en in het zonnetje aan één van de gletsermeren gelegen. Brrrr, wat was dat water koud zeg.

Morgen weer verder, langs één van de mooiste canyons van Montenegro door naar het zuiden, even langs de kust, daar nog even relaxen en dan door naar Albanië...

Montenegro, het is echt ongelofelijk mooi en indrukwekkend. Ik ben benieuwd naar de trip van morgen en welke landschappen ik dan weer ga zien. Het beloofd weer een grootse tocht te worden, ik ben benieuwd...