Een ervaring rijker

Een Kawasaki Gpz750s (met de 's' van sport of van streeft) is niet gemaakt voor off-road rijden. Zoveel is nu wel duidelijk. Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf lijkt Albanië het ware walhalla te zijn voor off-road rijden en ik begrijp nu goed waarom er hier zoveel van rond rijden. Sommige wegen zijn zo slecht, daar heb je een echte terreinwagen (of motor) voor nodig.

Zeker de wat meer afgelegen stukken, daar waar de natuur nog het meest bijzonder en puur is zijn de wegen haast per definitie (heel) slecht. De doorgaande wegen zijn overigens van goede of zeker redelijke kwaliteit. Ik was gewaarschuwd dat de wegen in Albanië slecht zouden zijn maar ik moet zeggen de doorgaande wegen me heel erg meevallen. Niet in de laatste plaats denk ik vanwege de nodige EU subsidies... Er liggen soms op de meest onverwachte plekken het koste nieuwe asfalt.

Zo ook richting Theth, volgens de boekjes één van de meest mooie stukjes natuur in het bergachtige noorden van Albanië en ik was in de buurt dus... Op de camping nog even nagevraagd hoe daar nu precies te komen en de kwaliteit van de weg. Maar dat leek goed te doen. Behalve het laatste stukje zou de weg goed zijn, de laatste 30 km was 'bad road' maar na het oordeel van de campingbaas te doen. Er was ook een andere route maar die weg bleek heel slecht te zijn en werd zeker afgeraden.

Het eerste stuk van de route bleek boven verwachting mooi en eenvoudig. Door een vallei omhoog klimmen naar een pas via de nodige haarspeldbochten maar op een gloednieuwe asfaltweg, glad als een biljartlaken. Dat gaf de burger (over)moed. Zonder verder na te denken tuf ik de pas over en duik zo de verder de niet geasfalteerde afdaling in. Even schrikken maar aangekondigd en dit leek heel erg op de onverharde gravelwegen van Argentinië dus weer niet zo afschrikwekkend...

Wat ik voor het gemak wel vergat is dat ik in Argentinië op een HONDA Transalp rondreed, die gemaakt is voor dat soort wegen en niet op een Kawasaki Gpz750s, een motor speciaal gemaakt om te racen op asfalt. Vervolgens was dit nog maar het begin en werd de weg snel slechter met grote (verborgen) keien en kuilen in het onverhard wegdek. Voor ik er erg in had knalde ik met mijn uitlaat (het meest lage onderdeel van de motor, die daarmee gelukkig het motorblok beschermd) op één van die keien.

Een harde klap, gevolgd door schurend metaal geluid en een een enorme brul van de motor. De demper had de grootste klap opgevangen en was een paar centimeter naar boven en achteren geschoven waardoor de uitlaatbochten vrij kwamen te liggen en de uitlaat als het ware ongedempt werd... Wat een lawaai.

Maar te laat is te laat, gedaan is gedaan, kapot is kapot. Ik besloot door te zetten en aldaar maar te kijken wat er aan gedaan zou kunnen worden. Gelukkig was het bergaf maar ongedempt is het een lawaai dat het een lieve lust is en ook kwamen alle hete uitlaatgassen direct onder het motorblok er uit en kregen mijn benen het steeds heter. Ik besefte echter dat ik het merendeel van de tijd met de koppeling in remmend mijn weg zocht dus op een gegeven moment de motor uit, in z'n vrij naar beneden hobbelen. Eerste de beste hotelletje motor aan de kant gezet, bestemming bereikt.

Ik werd opgevangen door een lokale gids die na het communistische tijdperk een tijd in Amerika had gewoond en dus naast zijn moedertaal Albanees vloeiend Engels sprak. Dat gaf de burger moed met een kapotte motor. Dat plus dat zijn broer een handige Harrie bleek te zijn maakte dat ik met een goed gevoel een kamer in het hotel betrok en van de prachtige omgeving kon gaan genieten.

Ba een provisorische reparatie, dat nog niet zo eenvoudig was maar waarvan ik je de details zal besparen en een paar dagen genieten van de werkelijk prachtige omgeving van Theth moest ik toch echt weer terug. Over diezelfde weg, weer terug naar de 'top', de pas waar net asfalt op ons wachtte. Ik moet eerlijk toekennen met denodige vrees ben ik er aan begonnen. Ik kon het echt niet hebben dat de uitlaat nogmaals geraakt zou worden. Dat zou namelijk wel eens kunnen de betekenen dat deze af zou breken bij het motorblok en dat zou het einde van de reis betekenen...

Heel langzaam, kruipend bijna, ben ik de berg opgereden. Kuilen en stenen ontwijkend waar ik kon; het was een heel gevecht. Ik werd snel moe, de motor snel erg heet. Zo heet dat op een gegeven moment de oliedampen van het motorblok afsloeg en de motor echt moeite kreeg trekkracht te ontwikkelen.

Gelukkig een file. Meerdere auto's die elkaar moesten passeren op een met keien bezaaide bergweg vergt enige stuurmanskunst en geduld. En er had zich een heuse file (7-8 auto's die elkaar moesten passeren) ontwikkeld. Voor mij en de motor een mooi moment om even bij te komen.

Net als boven aan de pas. Die we na 23 km, twee uur zwoegen en één kleine aanraking met een kei ongeschonden bereikten. Tijd om te genieten van het uitzicht en even bij te komen.

Naast me op de pas een busje (ook niet off-road) uit België die de strijd niet helemaal ongeschonden was uitgekomen, een vrachtwagen bij het passeren had geraakt en zijn gebroken raam aan het dichttapen was.

Noord Albanië is prachtig, dorpen als Theth zijn nog steeds nagenoeg van de wereld afgesloten en daarmee heel bijzonder. Ik ben weer meerdere ervaringen rijker. Één daarvan is dat je een off-road voertuig nodig hebt om hier goed uit de voeten te kunnen. En een Kawasaki Gpz750s is niet gebouwd voor off-road avonturen...