There and back Again

Na een dagje rijden naar Queenstown en een dagje toeren in Glenorchy weer terug naar Te Anau. Ik had een afspraak: op 8 januari werd ik verwacht voor een kennismaking/briefing met 7 andere mensen. We gingen, met z'n achten en een gids, twee dagen peddelen in de Doubtful Sound.

Doubtful want kapitein Cook die de fjord ontdekte twijfelde eraan of hij zijn schip er in zou kunnen keren...

Twee dagen peddelen in een (zee)kayak; wederom klein voelen, de natuur op je in laten werken en genieten. Wederom een tweedaagse tocht; als je zoiets doet moet je het goed doen en met 1 dag peddelen blijf je een beetje in de omgeving van je startpunt hangen. Na de briefing boodschappen gedaan aangezien we al onze eigen proviand mee moesten nemen, daarna de spullen pakken en een filmpje pakken. (in Te Anau).

Niet zomaar een film maar "Ata Whenua". Een film die alleen in Te Anau te zien is en in geen enkel ander theater in de wereld. Een film gemaakt door een helikopterpiloot die al dertig jaar in de fjordlanden rond vliegt en natuurlijk de mooiste plekjes weet. Hij wou graag de wereld laten zien hoe mooi het gebied werkelijk is. In de tijd van de LOTR-opnames heeft hij samen met een aantal mensen van de crew een 'documentaire' gemaakt.

Helemaal proffesioneel en mooi met dolby-surrond soundtrack en alles. Alleen geen theater om de film in te vertonen. Dus heeft hij (zo gaat het verhaal) een filmzaal laten bouwen in Te Anau waar de film dagelijks (meerdere malen) wordt vertoond. Een half-uur docu met de meest geweldige opnames vanuit helicopter met verschillende zonsopgangen en zonsondergangen, watervallen echt heel indrukwekkend. Ik heb gelijk de DVD aangeschaft; die film wil ik thuis nog wel een keer zien...

De volgende dag om kwart over vijf ('s ochtends) op want ik zou om 6:05 opgepikt worden. Samen met de andere peddelaars en de gids naar Manapouri waar om zeven uur de boot zou vertrekken. Een reguliere vrachtboot / ferry die dagelijks verschillende (werk)lui het meer overzet: die wacht niet op ons dus 6:05 was ook echt 6:05. Vroeg maar daardoor wel weer eens een prachtige zonsopgang gezien. Elk nadeel heb zo z'n voordeel.!

Na een boottochtje van een uur nog een half uurtje met de auto (4WD) en toen stonden we in Deep Cove: het meest landinwaartse puntje van de Doubtful Sound. Dezelfde natuurschoon alleen dan zonder de massa's toeristen. alleen wij en nog een groep peddelaars die vijf dagen weg zouden gaan. Wonderschoon. Ik kan niet anders zeggen. Indrukwekkende beboste bergen, water en dan zo'n rust. Echt geweldig.

Na een korte instructie iedereen in de wet-suits en peddelen maar. Vooral de eerste dag vond ik prachtig. Het was wat bewolkt en af en toe motregende het wat maar onvoldoende om echt nat te worden. Maar juist door de (half) bewolking niet te warm en het gaf het geheel een wat mystieke uitstraling. Vooral de middag nadat we na een peddeltocht in een van de armen waar we ook overnachten zouden lekker ieder voor zich kon doen wat hij/zij wou. Beetje peddelen, genieten, mijmeren: whatever en in ieder geval erg relaxed.

Overnachten zouden we 'in the wild' een wat toegankelijker strandje ergens in de sound. Tenten, slaapmatjes en verder wat we allemaal nodig hadden hadden we in de boten bij ons. Aangezien het een vaste stek was was er een composttoilet en ook een vaste grote kooktent met vliegengaas. En dat laatste was hard nodig: Sandflies. Honderden, nee duizenden. Een muggesoort; klein en geniepig. Je voelt ze pas als ze prikken en de jeukbulten blijven dagen irriteren. Zodra ze vlees ruiken duiken ze met z'n allen op je af en als je geen anti-mug spul op hebt ben je het haasje.

Dus met z'n allen in de kooktent. Voor wijn was gezorgd en zelf hadden we eten bij ons: het werd (weer) reuze gezellig en daarna heerlijk geslapen. In het donker nog de kiwi (vogel) gehoord (niet gezien) en glimworden gezien. Prachtig.

De volgende dag na een stevig ontbijt (in de sandfly-vrije) kooktent; daarna tenten en boten weer in pakken, wetsuit aan en weer peddelen. Wederom prachtig weer en vooral de ochtend genieten.

's middags met tegenwind weer terugpeddelen naar het startpunt. Iets minder en op het eind zat ik er echt helemaal doorheen. Alles deed me zeer: kont, rug, schouders, blaren op m'n handen: doubtful sound.

Maar wat een ervaring. Ga ik om meerdere redenen nooit meer vergeten...