Layers of Gray, shades of Green

West Coast; ook wel wet coast genoemd vanwege de vele regen die er valt. Jaarlijks tussen de 7 en de 10 meter. En regen hebben we gehad de afgelopen dagen.

Na het peddelen in de Doubtful heb ik het tempo iets opgevoerd. Qua tijd ongeveer halverwege heb ik iets meer dan een kwart van het land gezien, een beetje meer tempo kan geen kwaad...

Van Te Anau terug naar Queenstown en een klein stukje verder naar goudzoekersstadje Arrowtown. Nog helemaal in de sfeer van de 19e eeuw. Uiteraard een toeristische trekpleister maar wel de eerste plaats die ik tegen gekomen ben met een authentieke 'ziel'. Leuk om eens doorheen te wandelen.

De volgende dag gelijk verder; op naar de Westcoast. De bijnaam wet coast was me natuurlijk bekend maar toch na al die dagen zon denk je er toch niet echt aan. Op de scheidslijn tussen het droge achterland en de natte kuststrook zag je, terwijl je nog heerlijk in het zonnetje reed, de mistflarden over de toppen van de bergen komen. Tijd voor een kopje koffie en m'n regenpak. Op de vraag 'how you're doin' gaf ik als antwoord iets in de trant van "best maar ik verwacht nog wel wat regen 'overthere'" kwam het antwoord 'you better do; it's pouring at the coast'. Nu ja weet je wel waar je aan toe bent. Ik was na m'n koffie nog geen vijf minuten onderweg en het begon te miezeren. Dat ging vervolgens gestaag over in meer en meer regen. Geen stortbuien maar gestage regen met flinke druppels. Dit keer maar geen tentje...

In Haast, direct aan de kust een hostel gezocht. Haast had ik niet en een was een plaatsje van nix maar wel en heel erg leuk hostel met en soort van binnentuin. Behalve dat op een of andere manier ook een hele leuke mix van verschillende spontane mensen en het werd 's avonds in enen harstikke gezellig in de keuken. (waarom toch altijd keuekn.?)

Haast was een soort van kruispunt; een deel van de groep ging zuidwaarts naar Queenstown en een ander deel ging naar het noorden richting Fox-glaziers. Een van de gletsjers in NZ. De gehele groep noodwaarts bleek in Fox-glaziers in hetzelfde hostel te zitten: dat werd weer gezellig; eigenlijk nog gezelliger dan de dag ervoor. Ondertussen kende je elkaar een beetje. Het hostel in Fox was wat groter en had een enorme keuken annex eetzaal. Vanaf een uur of zeven tot zeker tien uur was het een komen en gaan van mensen in de keuken; twee keer brandalarm en ontzettend gezellig. Na de nodige (onderling gedeelde) flessen wijn heerlijk m'n bed ingerold met als plan de volgende dag verder noordwaarts te trekken.

De Westcoast is een relatief smalle strook land tussen de tasman-zee en het hooggebergte van de zuidelijk alpen. Met een overheersende westenwind wordt de vochtige zeelucht gedwongen tegen de bergen op te stijgen met overvloedige neerslag tot gevolg. Resultaat van al die neerslag: een (niet tropisch) regenwoud.

Was de overheersende kleurpalet van Queenstown en omgeving aardkleuren (rood, bruin, geel) aan de westcoast is alles groen. Groen, groen, groen en nog eens groen; alle tinten groen die je je maar kunt bedenken. En het regenwoud is echt een regenwoud; dicht en ondoordringbaar. Hoewel geheel anders van aard een even grote, ontoegankelijke 'wilderness' als de fjordlanden...

Ik hou van dit land; zo mooi. Je komt woorden te kort om het te beschrijven en ook de foto's doen het uiteindelijk geen recht. We hadden het er nog over in het hostel: it's magic (and addictive).

Vandaag vanuit Fox-glaziers noordwaarts om vervolgens via Arthurs Pass weer door te steken en terug te keren naar de oostkust en er zijn maar drie doorsteekroutes tussen oost en west. Arthus Pass is de meest centrale en ligt ongeveer ter hoogte van Christchurch (Chch)Ik moet nog een keer naar Chch om de eigendomspapieren van de motor op te halen. Dat wordt waarschijnlijk een 'hit and run': Christchurch en dan gelijk weer verder; ik voel gek genoeg geen enkele behoefte om in Chch te blijven hangen.

Maar eerst een dagje Arthurs Pass; genieten van (alweer) de overweldigende natuur; tijd voor een paar wandelingen in dit (alweer) natuurreservaat. Het regent er nu pijpenstelen maar de verwachting is dat het morgen mooi weer wordt: dat is nog eens mazzel hebben...

Vandaag dus regen, veel regen; ingepakt als een Michelin-mannetje, met motorkleding, regenpak en (rubberen) overschoenen echter heerlijk door de regen gereden. Het was niet koud en zo ingepakt wordt je ook niet (echt) nat. Ik heb me in de regen, op de motor prima vermaakt; door de bossen, af en toe zicht op de bergen en met de wolken die dan tegen de bergen 'vleien' naast het groen ook allemaal tinten grijs. Het spel van licht en mist (wolken) op de bergen is (als je ervan kan genieten) werkelijk wonderschoon...