De Grens

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Het water gaat er anders dan voorheen ...

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

(De Steen, Bram Vermeulen)

Twee dagen Arthurs Pass, twee dagen wandelen en klimmen in de bergen. Het was al voorspeld na de regen zou het opklaren en mooi weer worden in Arthurs Pass. Dat was ook een van de redenen vanuit de Westcoast in de regen nog even door te rijden. En de weergoden hebben zich aan hun woord gehouden; twee dagen heerlijk weer en dus gelijk gebruik maken van ded omstandigheid en 'er op uit'.

Arthurs Pass is zoals de naam al zegt een hooggelegen pas centraal gelegen in het zuidelijk eiland. Omringt door verschillende bergen en het gelijknamige Nationale Park bevat diverse 'tracking' en 'hiking' routes. In diverse categorien. Gitsteren heb ik een paar kortere dagwandelingen gemaakt en omdat het ook vandaag nog mooi weer zou blijven stond voor vandaag een dagwandeling op het programma. Ze kennen hier in NZ diverse categorien varierend van eenvoudig (evt geschikt voor buggy en/of rolstoel) tot "allen geschikt voor ervaren mounteneers met ervaring in the outback" . Ik ben een novice / beginner. Zo veel is me al wel al duidelijk en de kiwi-standaarden zijn een standje of twee extremer dan ik gewend ben. Wat in Europa "ervaren" heet telt hier nog helemaal niet mee.

De dagwandeling die ik voor vandaag op het oog had was een redelijk zware. Een goed aangegeven route maar wel steil de bergen in en met een paar aardige klimmetjes in rotsachtige omgeving boven de 'groen'zone. Perfect voor een bergeit nietwaar.?

Enige ervaring in bergachtig gebied was wel een must. Ze geven de categorien aan met een symbooltje en deze route werd aangegeven met twee symbolen en bij navraag beek dat de zwaarte van de route tussen die twee categorien in zat en dat het vooral in het klimmen zat. Mede omdat de route goed aangegeven zou zijn durfde ik het wel aan: de symbolen gaven wel aan dat het mijn grens zou zijn. Het zwaarste symbooltje had ik in Milford al een keer meegemaakt. Ik was er vanochtend dan ook helemaal 'klaar' voor.

Viel al met al flink mee. Wel een enorme klauterpartij maar op zich goed te doen in de 6 tot 8 uur die er voor stond. Af en toe hijgend als een paard maar "still going strong", niet opgeven en je komt vanzelf boven.

"The only way is up ..."

De piek waar we (er waren meer gekken op de route) naar toe klommen had de naam "Avalanche peak" en gezien de steilheid van de bergflanken een terechte naam: 's winters zal hier heel veel sneeuw regelmatig naar beneden donderen... De wandeling (!) liep over de bergkam. Zowel links als rechts een steil aflopende afgrond: geen route voor mensen met hoogtevrees. Het uitzicht was echter weer adembenemend. Avalanche peak torend met z'n 1833m (zo'n 1100 meter boven straatniveau) redeljk boven de andere pieken uit en, ook opmdat het een strakblauwe dag was was het uitzicht naar alle kanten toe fenomenaal. Ik heb weer diverse panorama foto's gemaakt. eens kijken of ik die thuis nog aan elkaar kan plakken voor een 360 graden foto.

Na een korte lunch tussen de Kea's (bergpapagaai) op de scheermes sherpe peak aan de even intressante en inspannende afdaling begonnen.

"what comes up, must come down..."

En tijdens de afdaling verschillende stenen (in een rivier van stenen) verlegd. Ik geloof niet dat Bram dit helemaal in gedachten had. En ik geloof ook niet dat de natuur erg onder de indruk was...

Na zes uur klateren weer terug in Arthurs Pass. Na mezelf weer afgemeld te hebben op het DOC-centre (ter controle dat iedereen de berg ook weer goed gezond verlaten heeft) tijd om mijn oververhitte voeten af te koelen in het beekje van Arthurs Pass (aai smeltwater = koud.!), een douche en een koud bietje: Neerlands hoop in bange dagen...

Morgen weer verder...