The week after

De storm is over en voorbij. Zo ook mijn blues. Verwaaid met de storm neem ik aan. En ja zonder dalen geen toppen; zo is het immers ook nog een keer.

De storm was van relatief korte duur en eigenlijk al direct na de uitvaart van sir Ed begon het vanuit het noorden op te klaren. Aan het eind van de dag was het ook in Collingwood droog en zag je iedereen (die nog niet naar huis was gegaan) uit zijn schuilplaats kruipen en een wandelingtje over het strand maken: zo grappig...

Eigenlijk was het wel lekker om jezelf een dag verplicht te 'vervelen'. Beetje lummelen, tv kijken, boekje lezen. Eigenlijk best wel even lekker na al die, dagelijks nieuwe, ervaringen van de afgelopen weken. Na de storm, al wandelend door Collingwood zag ik dat er nogal wat huizen (en zelfs de supermarkt incl. inventaris 660.000 dollar = 350.000 euro) te koop stond. En zo al wandelend heb ik me eens afgevraagd: "Zou ik hier nu kunnen wonen en leven.?" Het land is werkelijk wonderschoon, de mensen alleraardigst en de prijzen vanuit de euro geredeneerd uiterst laag. Maar toch ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken om de komende jaren in Collingwoord door te moeten brengen. Ik vind Leiderdorp al een gat en te ver van alle gemakken en de 'buzz' van een stad. In een dorp 50 km verwijderd van het volgende (grotere) dorp en wie weet hoe ver van een 'echte' stad. Neen da's nix voor mij zoveel is me al wel duidelijk geworden. Wist ik al maar goed, 't is goed om dat nogmaals te beseffen nietwaar...

En met die gedachte was het ook weer tijd weer verder te gaan. Ik had er weer zin is en drie dagen C-wood, hoe zinvol en relaxed ook: 't was wel weer genoeg. Door naar Nelson, de Malborough Sounds en het noorder-eiland. Nog genoeg te doen, te zien en te ervaren.

"Time I got moving on"

Nelson was leuk. Na Dunedin eigenlijk de eerste keer dat ik het gevoel had weer eens in een stad te zijn. In het midden van de wijngaarden wederom (nog steeds) een typisch mediteraan gevoel. Gepleisterde en in verschillende kleuren geverfde huizen, gebouwd tegen een heuvelrug aan een fraaie baai. Met een leuke authentiek centrum en zowaar een uitgaangs-straat. Met een medideraan gevoel zeer de moeite waard en om eerlijk te zijn hier zo ik denk ik nog wel kunnen wonen. De nederlanders die ik in Dunedin tegengekomen ben wonen in Nelson en ik zou bellen als ik in de buurt zou zijn. Afspraak is afspraak, dus gebeld en voor de volgende avond afgesproken op een wekelijkse salsa-avond. Nu heb ik in het verleden eens een salsa-cursus gedaan en dus, jawel, de beentjes van de vloer. Een beetje roestig maar goed wat deert het. Het was weer gezellig en daar gaat het om.

Ik schijn niet de enige te zijn die nelson kan waarderen en uit de geprekken maakte ik op dat Nelson ook voor de Kiwi's de meest gewilde plaats is om in te wonen. Alleen (stja logisch vraag en aanbod en zo) onbetaalbaar en dus veel jet-set en dergelijke...

Veel jet-set volgens mij ook in Malborough Sound wederom een indrukwekkend landschap van (in de zee) 'verdronken' bergen en rivierdalen. Allemaal bergruggen die omgeven worden door zee. Spaarzaam wegen en het meeste vervoer, inclusief post en de taxi gaat over water. Her en der op een bergrug aan het water een (buiten)huisje met een steiger en dat is het zo'n beetje. Indrukwekkende natuur met de ene baai na de andere. De enkele (gravel)wegen slingeren zich door het landschap wederom heerlijk om door te rijden.

En te lopen. Een van de NZ 'great walks' (de Queen Charlotte track) loopt over de bergrug langs de Queen Charlotte Sound en ik vond een prachtige camping, beheert door een 'trust', gebaseerd op de principes van ecologisch beheer en de zogenaamde 'natuurcampings, in een baai, aan het water, met strandje precies aan (op) die route en heb dus met als vertrekpunt die camping twee dagen dagwandelingen gemaakt op de track. Heerlijk. Als er iets mijn zinnen verzet is het wel heerlijk ontspannen wandelen door de bossen en over de bergruggen met zo nu en dan een prachtig uitzicht. Nog meer dan de dagen op Collingwood ben ik weer helemaal opgeladen.

Echt rust nemen lukt me echter niet. Ik had me voorgenomen een dag niets te doen. Boekje lezen en zo maar nee. Om 12:00 uur had ik daar genoeg van. Ik kan gewoon niet stikzitten en heb ik nog maar een (halve) dagwandeling gemaakt...

Vandaag door naar Picton en de veerboot naar Wellington genomen. Wellington: you hate it or you love it. Dus dat ook voor mezelf uit te zoeken en besloten niet gelijk door te rijden (is bij het verlaten van de veerboot altijd wel heel aanlokkelijk; meestal wordt je zo de snelweg opgeleid).

Maar eerst een paar dagen in Wellington verblijven. Op basis van een foldertje ingechecked in een hostel. Veel jeugd, een (eigen) bar in het gebouw; veel reuring... Is weer eens even wat anders dan de rust van de eco-camping. Ik moet zeggen ik heb er wel weer zin in...

(PS. de foto's, ook op www.flickr.com, volgen nog. Op de PC van het hostel kan ik vanwege 'security-reasons' geen foto's uploaden.. (ICT-ers...)