Scuba-doo

Vandaag is weer eens duidelijk geworden: ik ben een landrot. Niet dat het duiken niet leuk was; verre van dat maar dat gedoe op zo'n boot(je) dat hoeft voor mij toch niet echt.

Maar goed dat hoort er wel bij. Als je duiken wil en je wilt iets verder dan het lokale strandje zul je toch op z'n minst een stukkie moeten varen. Dat stukkie bleek (ongeveer) 3 kwartier tot een uur scheuren door de (niet al te woelige baren) van de pacific te zijn. De zee was kalm met golven van ongeveer een meter schat ik, maar met het geweld van de stevige buitenboordmotor af en toe toch een hele belevenis. Af en toe een paar flinke sprongen en dito klappen op het water. Het verbaasd me nog dat al m'n vullingen er nog in zitten ;-)

Enfin 'shaken' maar 'not stirred'. Da's een beetje zoals ik me voelde toen we uiteindelijk aangeland waren op de duiklokatie; in de luwte van een steile klif met op een meter of 12 een rotsachtige bodem om vervolgens verder de diepte in te duiken tot een meter of 18 (als ik het allemaal goed onthouden heb).

Met z'n tienen op de boot. Drie buddy-teams, twee intructeurs, een duiker die voor zijn brevet moest en ikke, de novice. Nadat de brevetduiker met instructeur onder gedoken was gingen twee aan twee de buddy-teams van boord en kreeg ik een korte instructie/uitleg. Allemaal relatief eenvoudig en duidelijk; ik had er alle vertrouwen in.

Ondertussen was de brevet-duiker en intructeur nr 1 weer terug en was het mijn beurt. Wetsuit aan, lood om, scuba-jack met fles om duikbril op m'n snuffert en dan samen met intructeur nr 2 de diepte in. Dat is te zeggen m'n scuba-jack was opgepompt en na de initiele plons ging ik dus nergens heen. Eerst maar eens wennen aan het ademhalen uit een fles. Maar dat was eigenlijk niets aan en dus binnen twee minuten ging er wat lucht uit m'n jack en gingen we langzaam de diepte in. Om de zoveel seconden m'n oren klaren maar al met al waren we toch wel snel op de bodem tussen het kelk aangekomen.

Een toch wel bijzonder gevoel. Nagenoeg gewichtloos zweven in het water zonder noodzakelijkerwijs weer naar de oppervlak te moeten; beetje zwemmen, visjes kijken, door (onder) het kelp door best wel gaaf. De duikinstructeur ging (onder meer) op kreeftenjacht en na twee vergeefse pogingen had hij er een met voldoende omvang te pakken. Ondertussen was het half uur al weer om en werd het tijd naar boven te gaan. Met nog voldoende lucht maar toch wel een beetje moe tijd voor een lunch.

De tweede duik was een stukje verder op eveneens een rotsachtig ondergrond maar overgaand in een zandbodem. Op die zandbodem een veld met 'scallops' (van die shell-schelpen, ken de nederlandse naam niet). Vrij om te rapen mits van voldoen omvang en niet meer dan 20 per persoon en je moest je eigen vangst bij elkaar sprokkelen. Lachen... Na eerste een paar lege schelpen had ik als snel het struukje door en begon ik ook mijn zak te vullen. Aan boord werd alles nogmaals nagemeten en ging het teveel weer overboord. Ik heb een paar geproefd en het lijkt wel wat op een oester; de rest heb ik aan de campingeigenaar gegeven; die was er blij mee en wist er wel raad mee...

Op de terugweg hield plots de (buitenboord)motor er mee op: tank leeg. De intructeur (nr 2) had bij de eerste duik de tank gevuld met 25 liter benzine en had me uitgelegd dat hij niet in de haven werf kon/mog tanken. Benzine = explosiegevaar, kon niet en dus moest de boot regelmatig uit het water om te tanken. Om nu niet elke keer de boot uit het water te hoeven halen gooide hij er elke trip 25 liter uit een jerrycan bij. Dat scheelde weer. Hij had zich blijkbaar enkele tripjes verkeken want halverwege de terugweg: benzine op. Op dat moment kreeg de golfslag direct vat op het bootje. Niet dat het gevaarlijk was of zo maar dat was voor mij een duidelijke bevestiging dat ik een landrot ben; m'n maag vond het niet prettig en ik zag de bui al hangen. Als we daar nog een half uur of een uur zouden moeten ronddobberen totdat iemand opgetrommeld was met een jerrycan benzine...

Gelukkig was er (na enig heen en weer gepraat) nog een 10-liter jerrycan reserve aan boord en na een improvisatorische tankpartij konden we weer verder: tot aan de monding van de haven. In het zicht van haven was de tank nu definitief leeg Hoe vernederend.! Na wat hulpeloos ronddobberen kwam een opgetrommelde medewerker in zwembroek met jerrycan nr 3 het de havenstrandje op en begon de zwemtocht naar de boot. Na nog een tankje konden we dan eindelijk aanleggen.

Al met al hebben we wel weer gelachen, weet ik weer dat ik een landrot ben en heb ik dusdanig genoten dat ik vast nog wel eens vaker het lood om ga hangen en een duikje ga maken; Scuba-duba-doooo...

[Vinkeveense plassen Deb.?]