Stof afspoelen

Na een rondje California neergestreken in Sacramento, de hoofdstad. Morgen bij het boodschappen doen eens kijken of ik 'Arnold' tegen het lijf kan lopen...

Dat het Sacramento is is een beetje toeval. Anderzijds is het een (grote) stad met een (betaalbaar) hostel en had ik na een week stof happen en basic kamperen weer behoefte aan een douche (of eigenlijk meer aan een heet bad, maar goed dat hebben ze hier helaas niet en hou ik het maar bij een lange hete douche).

Na de immense hectiek van LA heb ik de eenzaamheid van de dessert opgezocht. Desolaat maar onweerstaanbaar mooi. Zeker nu in de vroege lente en de temperaturen heerlijk 'zomers' zijn met middagtemperaturen tussen de 25 en 28 graden (Celcius).

In tegenstelling tot de rauwe natuur van NZ is in de Californische dessert de bewoonde altijd dichtbij, sterker nog: ze zijn over het algemeen netjes aangeharkt in de vorm van nationale parken. Of als het geen park is kun je dwars doorheen tuffen met om de zoveel 'miles' een gehucht met een benzinepomp. Off-road en back-country is natuurlijk een heel ander verhaal maar daar heb ik me maar niet aan gewaagd. Ik vond dit al een belevenis op zich.

De eerste stop was Yoshua-tree park. Een nationaal park precies op de overgangszone tussen de zuidelijke en lager gelegen (en daardoor hetere) Sonora woestijn (die zich zuidelijk verder uitrekt tot ver in Mexico) en de noordelijk en op een hoogvlakte gelegen Mojave dessert. De Joshua-tree (een Yucca) gedijt het best in de koudere Mojave terwijl de Sonora bekend staat om zijn cacteen. In het park waren verschillende campsites echter allen zonder water hetgeen wel logisch is als je beseft dat het een woestijn is en er nauwelijks neerslag valt. Tentje opzetten in de gravel maar in een magnifieke omgeving.

Zes uur ging de zon onder, een uur later was het al aardedonker en werd het duidelijk fris. Zonder brandhout geen kampvuur en dus maar vroeg naar bed. En een stilte; ongekend. Geen zuchtje wind, een kleine zeer rustige camping waar iedereen vroeg ging slapen. Zeker na de drukte van LA een verademing: heerlijk. 's Ochtends om een uur of vijf, zes werd ik wakker met het gehuil van de coyotes. Zo te horen twee groepen die weer verenigd werden (na een nachtelijke jacht.?). Prachtig; als muziek in mijn oren. Net als iets later bij het opkomen van de zon het gefluit van de aanwezige vogels.

Na nog een extra nachtje was het wel weer genoeg. Ik had het eigenlijk wel gezien; zo'n park is eigenlijk veel van het zelfde en het was een druk, toeristisch weekend. Tijd om weer verder te trekken. En op een of andere manier voelde het goed om vooral te trekken en te rijden (een ding moet je de Harley nageven; het zadel is geweldig. Daar kun je echt uren op zitten zonder houten kont of moe te worden. Echt gemaakt voor de lange rit/zit).

Na het verlaten van het park 'echt' de dessert in. Onbeschrijfelijke leegte met zo hier en daar een gehucht of zelfs een enkel gebouw. Nog even tanken want wanneer het volgende tankstation zou komen..? Bleek 90 mijl (150 km) verder te zijn. Bij "Roy's" on Route 66. Niet gepland en puur toeval dat ik op de "mother of highway's" terecht kwam en bij "Roy's" mijn tank bij moest vullen. Een echte orginele, vanaf de eerste generatie tankstations, annex wine&dine, annex motel. In the middle of nowhere een knoeperd van een neon-reclame en uitspatting; heerlijk. Daar even rongehangen terwijl mijn mobieltje (annex fotocamera) aan het lichtnet hing om ook even opgeladen te worden...

Maar rap weer verder op weg naar de "Mojave dessert preserve", een natuurbeschermingsgebied met daarop enkele campings. Ook hier alles heel netjes aangeharkt en aangezien de camping bij een bron stond zelfs een beetje water maar (uiteraard) geen douche. Wederom een beetje basic camperen. Deze camping was echter maar heel beperkt bezet. Een hond en een paardekop en je voelde je beschermd maar in de middle of the dessert. Daarbij was de leegte hier vele malen grootser indrukwekkender dan in Yoshua-tree park. Met recht een perfecte plek. Maar wel heel erg koud toen de zon eenmaal onder was gegaan. Nog een tijdje staan praten met een 'aan de woestijn verslaafde Amerikaan' maar wel met mijn motorjas, sjaal en handschoenen aan. 's Nachts in mijn tentje vroren m'n voeten er haast af. Het was (even) afzien maar de sterrenhemel en de zonsopgang maakten veel goed...

De Mojave dessert vond ik echt heel bijzonder. De ongereptheid en het desolate, het ruige en tegelijkertijd fragile. Heel bijzonder, heel mooi. Als ik hier zou wonen zou ik hier vaak te vinden zijn denk ik. Met wat extra thermo-spullen voor de nacht en hout voor een kampvuur...

De Mojave dessert preserve ligt tegen de grens met Nevada aan en daarmee vlakbij Las Vegas, sin city. Een opportunity die ik natuurlijk niet voorbij kon laten gaan...

[wordt vervolgt]