Hot 'n' Cold

Na Vegas en een goede douche tijd voor wat actie. Op naar Death Valley. In de zomer nagenoeg niet te harden met temeraturen boven de 40 graden maar nu in lente...

In een woord magistraal. NIet zozeer als woestijn maar de rotspartijen en onherbergzaamheid en de omvang: magistraal. Het laagste punt op het westelijk halfrond, ingesloten door verschillende bergketens. Een heuse natuurlijke stoofpot. Maar wederom een aangeharkt (voor zover mogelijk) park en hordes (amerikaanse) toeristen. En geef ze eens ongelijk; dit is tenslotte het beste seizoen...

Ik was van plan twee dagen te blijven maar de afstand vanuit Vegas was niet ver en ik was er daardoor redelijk op tijd. Dezelfde dag nog de meeste dingen 'sights' gezien en toen ik de volgende dag de beoogde camping voorbij reed had ik zoiets van: "ach wat" het mooiste is er doorheen rijden en dat is wat ik nu aan het doen ben: gaan.! En magistraal bleef het; wat een landschap zeg onbescrchijfelijk. Nadat ik de laatste bergrug overgestoken was stond ik oog in oog met de Sierra Nevada; zover het oog strekte een vanuit de vallei oprijzende muur met op de toppen sneeuw. Onwerelds om in de brandende zon op te kijken en de sneeuw te zien glinteren. Helaas was het wat heiig en eindigden de meest ver gelegen toppen in een mistig beeld. Impossant.

In Death valley had is samen met een collega motorrijder mijn route wat uitgestippeld en dat was maar goed ook want de Sierra Nevada is op maar een paar plaatsen over te steken en de noordelijke routes gingen 'hoog' over en zouden naar verwachting nog niet open zijn; dus richting zuiden...

En daarna toch echt de (nu wat lagere) sierra in. Dat was toch wel even weer iets geheel anders; koud (!!!). Nog geen sneeuw maar een koude wind. Brrr. Ik had bedacht te kamperen bij een meer. Op de kaart stond dat dar een camping moest zijn en een meer ligt meestal wat lager en dus wat warmer. En dat bleek ook, prima kampeerplek aan het meer. Alleen een storm-achtige valwind over het meer; ik ben blij met m'n stevige tentje...

De volgende dag richting Sequoia National Park en King Canyon. een leuke route uitgestippeld maar al na 5 km kon ik terug. De weg was vanwege sneeuw nog gesloten. En dat was een waarschuwing; alhoewel ik me in de zuidelijke Sierra bevond was het hier nog steeds 'winter'. En een dag nadat ik stond sudderen in Death Valley stond ik nu te bibberen in de sneeuw; daar was ik nog niet op voorbereid...

Sequoia National Park was (deels) open maar de sneeuw stond heupdiep en Kings Canyon was nog gesloten; daar kon je gewoon nog niet in. De volgende dag stond Yosemite op het programma (was deels open) maar de toppen zijn daar nog hoger dan Sequoia, het ligt nog noordelijker: die heb ik maar overgeslagen. Geef mij maar de zon en de warmte; laat de sneeuw maar zitten. Ik kom nog wel eens een keer terug...

Langs de randen van de Sierra noodwaarts getrokken. Over wederom slingerende wegen en prachtige passen. Heerlijk genoten. Toeren op m'n Harley richting Sacremento...