Toch geen camping

Een camping vinden is niet altijd makkelijk in Albanië. Zeker in de noordelijke berggebieden zijn de campings dun gezaaid. In de wat grotere 'steden' vaak wel een hotelletje of hostel maar campings.., nee die vind je hier vooral aan de kust.

Maar ik had geluk, bij het tankstation, annex winkeltje, annex cafeetje, waar ik na ruim 200 km mijn tank weer dankvol vulde bleek ook WiFi te hebben en na enig speurwerk op internet bleek er zelfs een camping in de buurt te zijn. Nog een kilometer of 80 uit de buurt maar in de richting waarop ik wilde. Dat was geluk hebben, ik had het niet verwacht en had me ingesteld op alweer een hotelletje.

De weg was goed en goedgemutst ging ik verder. Het was ondertussen al een lange dag geweest en ik was al wat moe maar het vooruitzicht van een camping, een douche, WiFi en relaxen aan de tent gaf weer energie. Na een kilometer of veertig moest ik er af. Een klein landweggetje en ik miste prompt de afslag. De vermoeidheid eiste z'n tol bij het keren, de weg liep (licht) omhoog wat ik niet doorhad en met het keren verloor ik mijn evenwicht. Motor plat, verder lege weg en de volle tank begon benzine te lekken: KUT.! Niet dat ik me bezorgd maakte over de benzine maar de weg werd er wel glad door en dat helpt niet echt bij het overeind zetten van de motor die met al die bepakking, koffers en volle tank toch al niet echt licht is. Ook zonder bepakking (met koffers) viel het niet mee de motor overeind te zetten, steeds kreeg ik geen grip en gleed mijn laars weg over de benzine. Even pauze en met een laatste krachtsinspanning is het me dan toch uiteindelijk gelukt. Net stond de motor overeind en auto met extra mankracht kwam voorbij. Maar het was niet meer nodig, voorzichtig keren, alles weer vastmaken, diep uitademen en weer verder. De motor was met al die benzine verzopen, het duurde dan ook even voordat alles weer als vanouds liep...

Nog veertig kilometer te gaan, via een smalle onverharde weg, beter dan de weg naar Theth maar pfffff, hier had ik toch weinig zin in. Dan is veertig kilometer echt ver. Bij de eerste de beste auto toch maar even vragen. Stel je toch voor.. Na veertig kilometer er achter komen dat er geen camping is of dat de weg nog (veel) slechter zou worden. Ik zat al te twijfelen.. Doorgaan of omkeren.

Maar volgens de inzittenden was er inderdaad een camping. De weg zou ongeveer zo blijven tot het eind maar er was een camping en ik kreeg nog wat aanwijzigingen hoe te rijden. Toch maar door maar met enige tegenzin, dat wel.

Bij eerste de beste huis langs de weg kwam een jochie van een jaar of vijf kijken wat voor lawaai er toch aankwam en sprak me aan. Helaas, ik spreek geen woord Albanees dus dat gesprek leidde tot niets. Een oudere jongen kwam ook even kijken maar sprak ook geen Engels en na de nodige armgebaren gaf ik aan door te gaan rijden. Hij gaf me echter te kennen nog even te wachten en een wat oudere (meer westers uitziende man) gaf aan Duits te spreken. Het bleek een Kosovoraan te zijn die Kosovo ontvlucht was, nu in Duitsland woonde en op bezoek was bij een oude vriend. Op mijn vraag of er een camping was verder op was het antwoord na enig overleg resoluut 'nein, kein kampplatz'...

Ik had echt geen zin meer en ik vroeg of ik dan eventueel mijn tent in zijn tuin zou mogen opzetten. Dan maar geen douche en stromend water, in ieder geval ff rust. Tent opzetten mocht maar zij hadden een beter idee, er hing onweer in de lucht en ik was welkom om bij hen in huis te overnachten. Hmmm, liever mijn tentje maar een dergelijk aanbod is toch moeilijk af te slaan. Motor aan de kant van de weg gezet, alles afladen in huis zetten en aanschuiven in de tuin waar verschillende mannen op een kleed in druk gesprek waren. Alles in het Albanees dus daar verstond ik niets van. Ik kreeg koffie en vers gemaakte yoghurt aangeboden (het bleek een klein boerderijtje te zijn met drie koeien, wat kippen, de nodige fruitbomen en ik neem aan een groentetuin).

Na verloop van tijd ging het inderdaad onweren en iedereen snel naar binnen. Naar de kamer waar ook mijn spullen stonden. Naar ik aanneem de praalkamer of voorkamer. Kleden op de vloer, TV, een bank en verder rondom langs de muur matrassen en kussens om te zitten. Alle heren namen plaats (op de grond) en het gesprek ging door. De vrouwen,die ook in de tuin maar heel sporadisch aanwezig waren, waren elders en namen geen deel aan het gesprek.

Het was me ondertussen duidelijk dat de duitse Kosovaar op bezoek was bij een oude vriend en dat ook de andere heren waarschijnlijk op bezoek waren. De Kosovaar gaf aan die avond nog te vertrekken en dat er een taxi besteld was. Maar niet voordat er gezamenlijk gegeten werd, de vloer werd gedekt met een tafellaken, iedereen schoof aan, kleermakerszit met de voeten onder het laken en diverse gerechten werden geserveerd. Alles van eigen grond. Eenvoudig maar voedzaam en smakelijk: een koude karnemelk/knoflook-soep, een soort van pasta en diverse soorten gevuld brood.

Na de maaltijd nog even napraten en daarna was het tijd om te gaan en behalve de heer des huizes, zijn vrouw en kinderen (en ik) verdween. Deels met de taxi, deels te voet.

Pas daarna kwam ook de (jonge) vrouw des huizes in de voorkamer, werd er nog wat fruit (kersen) gegeten en bleek de vrouw een beetje Engels te spreken. Niet dat ik daar veel aan had, het was duidelijk niet gewoon dat 'de vrouw' deelnam aan de gesprekken van de mannen en het leek niet gepast dat ik een heel gesprek met haar zou hebben... Ondertussen was het buiten ook donker geworden en werden de bedden opgemaakt. Twee matrassen werden er in de voorkamer gelegd, één voor de heer des huizes en één voor mij, de vrouw en kinderen sliepen kennelijk ergens anders... Het toilet buiten werd me nog even getoond en daarna was het tijd om te gaan slapen.

Gelukkig slaap ik makkelijk. Ik was moe en binnen korte tijd was ik onder zeil, 's nachts in het donker nog eenmaal het toilet moeten opzoeken maar heerlijk geslapen. En gelukkig ben ik normaal vroeg wakker. Met het krieken van de dag stond de heer des huizes op, blijven liggen leek me niet gepast dus ook ik ben opgestaan en heb me aangekleed. Daarna was net echt tijd om te gaan, zoveel werd me wel duidelijk gemaakt. Ik was welkom om te blijven slapen maar daarmee was het toch wel gedaan. Blijven hangen was echt geen optie. Ik begreep ook dat hijzelf naar Peshkopi moest (ik schat een kilometer of 100 verderop) en ik vermoed dat hij niet wilde dat ik nog rond zijn huis was als hij weg moest.

Enig geld wilde hij niet ontvangen. Gelukkig had ik nog een twee euro munt in mijn broekzak zitten, die wilde hij nog wel ontvangen. Na nog een bedankje en een foto, waar Hi echt even voor ging staan was het tijd om te gaan. Rond 6:30 begaf ik me weer op weg naar boven. Fris en weer een ervaring rijker ging ik weer op weg...