Oeps

En zo ben ik weer de grens van Slovenië en zelfs Oostenrijk over...

Op de vorige camping heerlijk een dagje gerelaxed aan de Adriatische kust, beetje zwemmen, genieten en de reis naar het noorden verder plannen. Ik woud in ieder geval de Plivitci meren zien en eigenlijk had ik de kust wel gezien en werd net tijd voor weer wat andere indrukken.

De Plivitci meren in centraal Kroatië zijn een war spektakel, onderdeel van een uitgebreid nationaal park waar je heerlijk in kan wandelen een heel stelsel van meren en meertjes met elkaar verbonden door tientallen kleinere en grote watervallen. Erg mooi gesitueerd en ja daar komen natuurlijk (honderd)duizenden toeristen op af en het hele merengebied was dan ook helemaal ingericht op zoveel toeristen. Vergelijk het maar een beetje met de Keukenhof in Nederland. Ook erg bijzonder en net zo strak georganiseerd voor wat betreft de toeristen.

Dat is sowieso wel het beeld en gevoel dat ik van Kroatië heb overgehouden. Mooi, erg mooi maar zelfbewust van de schoonheid en de toeristische aantrekkingskracht ervan. Even een thuiskomer na Bosnië, Albanië en ook Montenegro dat qua toeristisch infrastructuur veel basaler is georganiseerd.

Wat dat betreft was het noorden van Kroatië en weg van de kust wel weer een verademing. De Plivitci meren was een welkome onderbreking na een paar uur rijden en daarna had ik wel weer zin in een paar kilometers om daarna in de richting van Amsterdam een camping te zoeken. Nou dat viel weer niet mee, ik was duidelijk buiten het toeristische gebied maar de GPS wist uiteindelijk raad. Een beetje uit de route maar toch noordwaarts.

De GPS wist uiteraard ook de weg en stuurde me weer van de (verharde) weg af een bospad op. Naar beneden, het dal en een riviertje. En dat kon ook gezien de naam van de camping, wel kloppen. Prachtige stukken om wild te kamperen maar helaas is dat strikt verboden in Kroatië met hoge boetes (wat ik gezien de toeristische prijzen die men her en der hanteert wel weer kan begrijpen). Na een tijdje de rivierbedding gevolgd te hebben (nog steeds in het bos, op een onverharde weg), plotseling weer en verharde weg. Die boog zich iets af van de rivier maar die bleef steeds op zicht afstand. Brug over en daar was plots een grenswacht. Na een vluchtige check van mijn paspoort: "welkom in de EU, Slovenië". Totaal onverwacht, wederom had ik geen idee dat ik alweer zover noordelijke was. En gek genoeg het voelde toch een beetje als 'thuis'. Weer in de EU, weer betalen met euro's en geen grenscontroles meer tot aan huis...

De de brug en de grenspost de rivier verder volgen. Aan de Sloveense kant echter voorzien van een hoog hekwerk en het nodige prikkeldraad... Één van Europese buitengrenzen en ja ik moet zeggen de rivier leek niet heel erg moeilijk over te steken... Nog 100 km te gaan maar al na een kilometer of 10 kwam ik door een heel klein dorpje met een heel eenvoudige camping. Prachtig gelegen aan de rivier met naast een paar huizen verder alleen maar bergen en bossen. Tijd om te stoppen.

De volgende dag door Slovenië gereden. Wat een mooi alpenland is dat. In het noorden scherp begrensd met Oostenrijk door een hoog alpenmassief, ten zuiden daarvan lievelijk glooiend. Het eerste stuk ging door de haast eindeloze bossen, nagenoeg lege wegen, van prima kwaliteit slingerden zich door de eindeloze Sloveens-Kroatische wouden (met de bruine beer als natuurlijke bewoner). Daarna ging het over in een open alpenweide landschap met op haast elk heuveltje een dorpje en op het hoogste punt een gotisch kerkje. Hier en daar een oud kasteel maakte het sprookjeslandschap helemaal af. Doel van de dag was de pas van Granjska Gora en de prachtige route door de vallei van de Trenja er naar toe. En ja: in één woord: indrukwekkend.

En dan ben je direct ook Slovenië weer uit, linksaf naar Italië, rechtsaf Oostenrijk. Ik koos Oostenrijk. Nog een paar dagen genieten van de Alpen...